Keo Somaly*
BYU Cambodia Oral Family Histories Project has made me realize that Cambodia has some great and sad histories. As Cambodian, I have been learning about Cambodia history through my work on the project. There are three important stories which I would like to share.
Firstly, the most stories I have heard from my parents or older people since I was young are about the Khmer Rouge Regime. I would like to tell the story about one of Cambodian tragedies related to the Khmer Rouge Regime, because it is one of the saddest moments in history. It happened between 1975 and 1979. At the time, Khmer Rouge had power over all of Cambodia. There were many people who were living in difficult lives. Many people were killed–––especially educated people. Educated people were the regime’s number one target, so almost all of them were killed by Khmer Rouge if they were found out. “At least 1.7 million people were killed in the subsequent four years, before the regime was driven out,” according to CNN. Cambodia had to start a new life. The Khmer Rouge destroyed most of the important documents and family records. Some people––including my family and other, who went through that tragedy–––lost their loved one. The memories have stayed with them for more than thirty years now. These are really sad memories for my parents, aunts, uncles, grandparents, and others, especially for those who have been living in a difficult situation
Decades later the country has still been unsuccessful in gaining justice for victims and healing from the genocide. Since production began five years ago, the television show, “It’s Not a Dream,” has reunited members of 54 Cambodian families shattered by the genocide. More than 1,500 people have sought its help. The series is just one example of the ways in which Cambodia’s traumatized society is beginning to undertake the painful business of reckoning with their history.” The scars of the Khmer Rouge are very deep and physical and present in modern Cambodia,” said Theary Seng, a human rights lawyer whose parents were killed by the regime, and who moved to the U.S. as a refugee before returning to her homeland as an adult (http://edition.cnn.com/2015/04/16/asia/cambodia-khmer-rouge-anniversary/index.html)
Second, my main reasons for working on the project are to help myself become selfless and also to help my parents, and other Cambodian people. I would like to share some of my experiences from volunteering with BYU Cambodian Oral Histories project. “Cambodian Oral Histories are capturing stories of the generations of Cambodia. The project was formally launched in January 2016 in Cambodia. This project is seeking to document the lives and stories of the people in Cambodia and especially the generations that came of age in the 1950’s and 1960’s.” (cambodianoralhistories.byu.edu).
Concerning family history, I have had a great opportunity to volunteer as a peer leader, and because of all my work and cooperating with other leaders, both local and international, I received a promotion as a Cambodian coordinator for Oral Family History Project. My duties for this project include working with the full-time project interns in day-to-day management of the project activities and for assisting the project leaders and family specialists. I also help with recruiting and training local volunteers, as well as handling interview data. I have this opportunity to work directly with the interns and write details of weekly reports to the project leader. Besides this duty, I continue to interviewing family, non-members, and members in my church. I especially like to help Cambodia families to keep their family records. I also keep doing my own family history. I love listening to people’s stories and I hope this work will get more and more people to share their family histories. I am also thankful for the people who are kind and willing to spend their precious times to be interviewed and share their stories. It is great to be part of this project and it has been a good experience.
Finally, it has been exciting to visit some peer leaders around Cambodia. I have been learning to use my leadership skills, and to corporate with one another, and make decision for some of our activities. I also have experienced some challenges in the project. Some of our peer leaders with whom I work with are young, from different situations and with different customs. Most of them are working or studying, or both and as such they are really busy. Some have taken a break from working with us because for various reasons and many peer leaders have continued to with us throughout the process. Our BYU interns and I have strived to be friends with them and have enjoyed some activities together–––set up new training, planned new promotions, and visited them as we could. Now there are many peer leaders and potential peer leaders that keep attend our training. They have enjoyed and gained benefit from the project. I feel impressed with our success with the growing number of recordings and transcription. These miracles happen because we have faith and we are working as hard as possible.
All in all, this project has provided opportunities for our team to develop multiple. It is important to show the benefits of oral family history for the next generation. My work helps me become the kind of person I want to be. I can better understand the meaningfulness of life in this work. I always continue to learn through stories, improving some skills and pursuing my future educational goals. I have achieved some success in completing some certificates at local training centers and international organizations. These achievements inspire me to press forward to gain more experiences from an international university. Last year, Brigham Young University-Hawaii began to allow Cambodian members to apply for scholarship and I have set my goal to attend BYU-Hawaii. I have been working hard on my application and preparations to become qualified to be a student there. It is a brilliant dream which I have dreamed my entire life.
———————
*Keo Somaly has served as the Cambodia project coordinator since April 2017. She lives in Phnom Penh and has studied at Paññāsāstra University of Cambodia (PUC). She was active as a project peer leader during the last year and works with interns to advance the aims of the project. She has personally interviewed many members of her own family.
ការស្ម័គ្រចិត្តរបស់នាងខ្ញុំជាមួយគម្រោងប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជា
គម្រោងប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាធ្វើឱ្យខ្ញុំយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ថាប្រទេសកម្ពុជាមានប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏រុងរឿងមួយចំនួន និងប្រវត្តិសាស្ត្រដ៏គួរឱ្យឈឺចាប់ផងដែរ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជា ខ្ញុំបានសិក្សាអំពីប្រវត្តិសាស្ត្រប្រទេសកម្ពុជា។ មានរឿងសំខាន់បីដែលខ្ញុំនឹងចែករំលែក។
ជាបឋម ភាគច្រើននៃសាច់រឿងដែលកាលពីខ្ញុំនៅក្មេងបានស្តាប់ពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ និងពីចាស់ព្រឹទ្ធចារ្យ គឺរបបខ្មែរក្រហម។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់រឿងមួយអំពីសោកនាដកម្មរបស់ជនជាតិខ្មែរដែលទាក់ទងនឹងរបបខ្មែរក្រហមពីព្រោះវាគឺជាគ្រាមួយដ៏គួរឱ្យសោកស្ដាយបំផុតនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត។ ដែលវាបានកើតឡើងក្នុងកំឡុងឆ្នាំ 1975 ដល់ 1979 ។ នៅពេលនោះខ្មែរក្រហមមានឥទ្ធិពលមកលើប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូល។ មានមនុស្សជាច្រើនដែលរស់នៅក្នុងស្ថានភាពយ៉ាងលំបាកលំបិន ហើយក៍មានមនុស្សជាច្រើនត្រូវបានពួកគេសម្លាប់យ៉ាងរង្គាលជាពិសេសអ្នកដែលមានចំណេះដឹងខ្ពស់(សមត្ថភាព)។ មនុស្សដែលមានការអប់រំខ្ពស់គឺជាគោលដៅទី 1 របស់របបខ្មែរក្រហម។ ដូច្នេះមនុស្សដែលមានចំណេះដឹងស្ទើរតែទាំងអស់បានសម្លាប់ដោយខ្មែរក្រហមប្រសិនបើពួកគេត្រូវបានរកឃើញ។ យ៉ាងហោចណាស់មនុស្ស 1,7 លាននាក់ត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងរយៈពេល ៣ ឆ្នាំ ៨ខែ និង ២០ថ្ងៃ មុនពេលរបបនេះត្រូវបានដួលរលំ។ ប្រទេសកម្ពុជាត្រូវចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីឡើងវិញ។ ខ្មែរក្រហមបានបំផ្លាញឯកសារសំខាន់ៗ និងកំណត់ត្រាគ្រួសារទាំងអស់។ មនុស្សមួយចំនួនធំ រួមទាំងគ្រួសារខ្ញុំ និងអ្នកដទៃទៀតដែលបានឆ្លងកាត់របបដ៍គួរឱ្យសោកនាដកម្មមួយនេះ។ ពួកគាត់បានបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារ ហើយអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះបានដកជាប់នៅជាមួយពួកគេអស់រយៈពេលជាង 30 ឆ្នាំមកហើយ។ ទាំងនេះគឺជាអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ក្រៀមក្រំចំពោះឪពុកម្តាយ ម្តាយមីង ឳពុកមា ជីដូនជីតានិងអ្នកដទៃជាពិសេសចំពោះអ្នកដែលធ្លាប់បានរស់នៅក្នុងស្ថានភាពដ៍លំបាកនោះ។ រាប់ទសវត្សមកហើយដែលប្រទេសកម្ពុជានៅតែមិនទាន់ផ្តល់យុត្តិធម៌ពេញលេញ និងការព្យាបាលដួងចិត្តសម្រាប់ជនរងគ្រោះពីអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅឱ្យឡើយទេ។ ចាប់តាំងពីផលិតកម្មមួយបានចាប់ផ្ដើមផលិតខ្សែភាពយន្តមួយកាលពី 5 ឆ្នាំមុន។ ការចាក់ផ្សាយតាមទូរទស្សន៍ថា “វាគឺមិនមែនជាសុបិន្ត” បានបង្រួបបង្រួមសមាជិកគ្រួសារចំនួន 54 គ្រួសារ ដែលគ្រួសារទាំងនោះ ត្រូវបានបែកបាក់ពីសមាជិកគ្រួសាររបស់ខ្លួនដោយអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះ។ ប្រជាពលរដ្ឋជាង 1500 នាក់បានស្វែងរកជំនួយ។ ខ្សែភាពយន្តនេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយនៃរបៀបដែលសង្គមសម័យនោះត្រូវបានរងការប៉ះទង្គិចមកលើប្រទេសកម្ពុជា ហើយវាកំពុងចាប់ផ្តើមដិតដាមដោយការឈឺចាប់ក្នុងដួងចិត្តនៃប្រវត្តិសាស្ត្រដែលពួកគេធ្លាប់ជួបប្រទះ។លោកស្រី សេង ធារី មេធាវីសិទិ្ធមនុស្សដែលឪពុកម្តាយរបស់គាត់ត្រូវបានសម្លាប់ដោយរបបនេះ ហើយដែលបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាជនភៀសខ្លួន។ មុនពេលវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់វិញបាននិយាយថា “ស្លាកស្នាមរបស់របបខ្មែរក្រហមមានលក្ខណៈ ជ្រាលជ្រៅនិងប៉ះពាល់មករាងកាយហើយវាបន្តដក់ជាប់មកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ” ។
ជាបន្ទាប់ ទាំងនេះគឺជាហេតុផលចម្បងរបស់ខ្ញុំ ហើយវាបានជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំជួយខ្លួនឯងឱ្យក្លាយជាមនុស្សមិនគិតពីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយបន្តជួយឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ និងប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាដទៃទៀត។ ខ្ញុំសូមចែករំលែកបទពិសោធមួយចំនួនរបស់ខ្ញុំពីការស្ម័គ្រចិត្តជាមួយគម្រោងប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជានៃសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំយ៉ង់(BYU)។ “គម្រោងប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាបានចាប់ផ្ដើមប្រមូលសាច់រឿងរ៉ាវពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយទៀតនៃប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជាកាលពីអតីតកាល។ គម្រោងនេះត្រូវបានដំណើរការជាផ្លូវការនៅខែមករាឆ្នាំ 2016 នៅកម្ពុជា ហើយកំពុងព្យាយាមចងក្រងឯកសារអំពីជីវិតនិងរឿងរ៉ាវរបស់ប្រជាជននៅកម្ពុជានិងជាពិសេសប្រវត្តិឬ ជំនាន់ដែលមានអាយុកាលតាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 និងឆ្នាំ 1960 ។នេះជាវេបសាយរបស់គម្រោងយើង(www.cambodiaoralhistories.byu.edu) ដែលទាក់ទងនឹងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់គ្រួសារ។ ខ្ញុំមានឱកាសស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាអ្នកដឹកនាំមជ្ឈវ័យ (Peer leaders) ហើយដោយសារតែខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងសកម្មសហការជាមួយអ្នកដឹកនាំដទៃទៀត ទាំងក្នុងស្រុកនិងអន្តរជាតិ។ ដូច្នេះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់នាងខ្ញុំបានទទួលជោគជ័យនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានតម្លើងឋានៈជាអ្នកសម្របសម្រួលជាតិសម្រាប់គម្រោងរបស់យើង ។ ភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំសម្រាប់គម្រោងនេះរួមសហការជាមួយអ្នកស្ម័គ្រចិត្តពេញម៉ោងសម្រាប់ការងារគម្រោងដែលមកពីសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំយ៉ង់(BYU) ហើយលើការងារគ្រប់គ្រងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗដែលទាក់ទងនឹងការងាររបស់គម្រោង និងការជួយដល់អ្នកដឹកនាំគម្រោងនិងអ្នកឯកទេសពិសេសទាក់ទងនឹងគ្រួសារ។ ខ្ញុំក៏ជួយក្នុងការជ្រើសរើស និងបណ្តុះបណ្តាលអ្នកស្ម័គ្រចិត្តក្នុងតំបន់ទាំងអស់ ហើយព្រមទាំងដោះស្រាយបញ្ហាមួយចំនួនដែលទាក់ទងទិន្នន័យសំភាសន៍ផងដែរ។ ខ្ញុំមានឱកាសធ្វើការដោយផ្ទាល់ជាមួយអ្នកស្ម័គ្រចិត្តពេញម៉ោងសម្រាប់ការងារគម្រោងដែលមកពីសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំយ៉ង់(BYU)និងសរសេររបាយការណ៍ពីព័ត៌មានលំអិតដែរជាទម្រង់របាយការណ៍ប្រចាំសប្តាហ៍ទៅកាន់អ្នកដឹកនាំគម្រោង។ ក្រៅពីកាតព្វកិច្ចនេះខ្ញុំនៅតែបន្តរក្សាសម្ភាសន៍គ្រួសារខ្ញុំ អ្នកដែលមិនមែនសមាជិកព្រះវិហាសាសនាចក្រ និងសមាជិកព្រះវិហារសាសនាចក្ររបស់យើង។ ជាពិសេសខ្ញុំរីករាយជួយដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់ប្រជាពលកម្ពុជាទាំងអស់ឱ្យរក្សាពីកំណត់ត្រាគ្រួសារផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំក៏បន្តធ្វើប្រវត្តិគ្រួសាររបស់ខ្ញុំផងដែរ។ មេរៀនមួយដែលខ្ញុំបានរៀនពីគម្រោងនេះគឺជួយមនុស្សឱ្យរកឃើញសាច់រឿងដែលទាក់ទងទៅនឹងរបស់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ ខ្ញុំចូលចិត្តស្ដាប់សាច់រឿងដែលទាក់ទងនឹងបទពិសោធ និងប្រវត្តិគ្រួសាររបស់ចាស់ព្រឹទ្ធចារ្យ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាការងារនេះនឹងទទួលបានការចូលរួមពីមនុស្សកាន់តែច្រើនដើម្បីចែករំលែកប្រវត្តិគ្រួសារផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំក៏សូមថ្លែងអំណរគុណផងដែរចំពោះសមាជិកព្រះវិហារសាសនាចក្រដែលមានទឹកចិត្តល្អ និងស្ម័គ្រចិត្តដើម្បីចំណាយពេលវេលាដ៏មានតម្លៃរបស់ពួកគេដើម្បីធ្វើការសម្ភាស និងចែករំលែករឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ។ វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ក្នុងការចូលរួមក្នុងគម្រោងមួយនេះ! វាជាបទពិសោធដ៍ល្អមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។
នៅចុងបញ្ចប់! វាគួរឱ្យរំភើបសម្រាប់ការចុះទៅសួរសុខទុក្ខ Peer leaders) នៅទូទាំងប្រទេសកម្ពុជា។ ខ្ញុំបានរៀនដើម្បីប្រើជំនាញ ភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ខ្ញុំ និងសហការជាមួយមនុស្សដទៃទៀត ហើយចេះធ្វើការសម្រេចចិត្តសម្រាប់សកម្មភាពមួយចំនួនរបស់គម្រោងយើង។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ជួបប្រទះឧបសគ្គខ្លះៗក្នុងការគ្រប់គ្រងលើ អ្នកដឹកនាំមជ្ឈវ័យ (Peer leaders) ទាំងអស់ ក្នុងគម្រោងរបស់យើងផងដែរ។ Peer leaders ដែលខ្ញុំបានធ្វើការជាមួយគឺពួកគាត់នៅវ័យក្មេង ហើយពួកគាត់មកពីមជ្ឍដ្ឋានផ្សេងៗគ្នា និងកម្រិតវប្បធម៍ផ្សេងគ្នា។ ភាគច្រើនពួកគេកំពុងធ្វើការងារ ឬកំពុងសិក្សា ហើយមួយចំនួនខ្លះទៀតកំពុងធ្វើការងារផង នឹងកំពុងសិក្សាផងដែរ។ វាហាក់ដូចជាមានភាពមមាញឹកសម្រាប់ពួកគេ។ Peer leaders មួយចំនួនបានផ្អាកពីការធ្វើការជាមួយពួកយើងមួយរយៈសិនព្រោះពួកគេមានមូលហេតុចាំបាច់ផ្ទាល់ខ្លួន។ Peer leaders ជាច្រើនបន្តការងារជាមួយពួកយើង និងបន្តការអភិវឌ្ឍក្នុងការងារជាមួយពួកយើង ។ អ្នកស្ម័គ្រចិត្តមកពី (BYU) របស់យើង ហើយនិងខ្ញុំបានព្យាយាមធ្វើជាមិត្តជាមួយពួកគេ ហើយើងក៍ព្យាយាមបង្កើតឱ្យមានការធ្វើសកម្មភាពមួយចំនួនរួមគ្នា ការរៀបចំវគ្គបណ្តុះបណ្តាលវគ្គថ្មី ការរៀបចំផែនការរួមគ្នាថ្មីទៀត និងបានចុះទៅសួរសុខទុក្ខពួកគេតាមដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។ ឥឡូវនេះមាន Peer leaders និងPotential Peer Leadersជាច្រើន បានចូលរួមក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាលរបស់យើង។ ពួកគេបានរីករាយ និងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីការស្វែងយល់ និងធ្វើការងារជាមួយគម្រោងរបស់យើង។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាយើងទទួលបានជោគជ័យ និងកំពុងរីកលូតលាស់នៅលើការសម្ភាសន៍ និងការវាយអត្តបទនៃការសម្ភាសន៍ ។ អព្ភូតហេតុទាំងនេះកើតឡើងដោយសារយើងមានជំនឿ ហើយខិតខំធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងតាមលទ្ធភាពដែលយើងអាចធ្វើទៅបាន។
សរុបមកគម្រោងនេះបានបង្កឱ្យមានភាពងាយស្រួលក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ជំនាញជាច្រើនក្នុងកំឡុងពេលធ្វើការងាររបស់យើង។ វាចាំបាច់ក្នុងការបង្ហាញពីអត្ថប្រយោជន៍នៃប្រវត្តិគ្រួសារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាសម្រាប់ក្មេងជំនាន់ក្រោយ។ គម្រោងមួយនេះបានជួយខ្ញុំឱ្យក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំចង់ធ្វើជានាពេលអនាគត់។ ខ្ញុំកាន់តែយល់ពីអត្ថន័យនៃជីវិតកាន់តែច្បាស់នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើការងារមួយនេះ។ ខ្ញុំតែងតែរៀនសូត្រតាមរយៈសាច់រឿងតំណពីជំនាន់ មួយទៅមួយជំនាន់មួយទៀត ។ហើយវាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំអភិវឌ្ឍនូវជំនាញខ្លះទៀតឱ្យមានភាពកាន់តែមានភាពប្រសើរឡើង និងបន្តឱ្យខ្ញុំមានឆន្ទៈខ្ពស់ក្នុងការកំណត់គោលដៅសិក្សារបស់ខ្ញុំនាពេលអនាគត។ ខ្ញុំក៏ទទួលបានជោគជ័យខ្លះនៅក្នុងការបញ្ចប់វិញ្ញាបនប័ត្រមួយចំនួនទាំងនៅក្នុងស្ថាប័នសិក្សារបស់ក្រសួងអប់រំ និងស្ថាប័នអន្តរជាតិផងដែរ។ សមិទ្ធផលទាំងនេះជម្រុញឱ្យខ្ញុំបន្តឆ្ពោះទៅមុខដើម្បីទទួលបានបទពិសោធបន្ថែមទៀតពីសាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ។ កាលពីឆ្នាំមុនសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំយ៉ង់ហាវ៉ៃ(BYU-Hawaii )បានចាប់ផ្តើមអនុញ្ញាតឱ្យសមាជិកកម្ពុជាដាក់ពាក្យសុំអាហារូបករណ៍។ ខ្ញុំបានកំណត់គោលដៅរបស់ខ្ញុំដើម្បីចូលរៀននៅ BYU-Hawaii ។ ខ្ញុំបានខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការដាក់ពាក្យសុំនិងបានរៀបចំរបស់ខ្ញុំដើម្បីក្លាយជានិស្សិតនៅទីនោះដែលគឺជាក្តីសុបិន្តដ៏អស្ចារ្យមួយដែលខ្ញុំបាននឹកស្រមៃសម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំនាពេលអនាគត។
———————-
*តាំងពីខែមេសា ឆ្នាំ ២០១៧ កញ្ញា កែវ សុមាលី បានបំរើការងារជាអ្នកសម្របសម្រួលជាតិសម្រាប់គម្រោង ហើយនាងរស់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ និងជានិស្សិតនៅសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រនៃកម្ពុជា។ នាងធ្លាប់ជាអ្នក project peer leader ដ៏សកម្មម្នាក់កំឡុងពេលឆ្នាំមុន ហើយក៏រួមធ្វើការងារជាមួយអ្នកស្ម័គ្រចិត្តដទៃទៀតដើម្បីរៀបចំគោលការណ៍ជាពិសេសសម្រាប់គម្រោង ។នាងបានធ្វើការសម្ភាសន៍ផ្ទាល់ខ្លួនជាមួយសមាជិកគ្រួសាររបស់នាងជាច្រើនផងដែរ។